Mizerna, cicha stajenka - Teofil Lenartowicz

Mizerna, cicha stajenka

Mizerna, cicha,

Stajenka licha,

Pełna niebieskiej chwały;

Oto leżący,

Przed nami śpiący,

W promieniach Jezus mały.

Nad nim Anieli

W locie stanęli

I pochyleni klęczą;

Z włosy złotymi

Z skrzydły białymi

Pod malowaną tęczą.

Wielkie zdziwienie,

Wszelkie stworzenie,

Cały świat orzeźwiony;

Mądrość Mądrości,

Światłość światłości,

Jezus wcielony.

I oto mnodzy

Ludzie ubodzy

Radzi oglądać Pana;

Pełni natchnienia,

Pełni zbawienia,

Upadli na kolana.

Długo czekali,

Długo wzdychali,

Aż niebo rozgorzało,

Piekło zawarte,

Niebo otwarte,

Słowo ciałem się stało.

Śpi jeszcze senne

Dziecię promienne,

W ciszy ubogiej strzechy;

Na licach białych,

Na ustach małych,

Migają się uśmiechy.

Jako w kościele

Choć ludzi wiele

Cisza pobożna wieje;

Oczy się roszą

Dusze się wznoszą,

Płyną w serca nadzieje.

Lulaj dziecino,

Lulaj ptaszyno,

Nasze umiłowanie;

Gdy się rozbudzi,

W tej rzeszy ludzi,

Zbawienie nam się stanie.

Oto Maryja,

Czysta lilija,

Przy niej Staruszek drżący,

Stoją przed nami,

Przed pastuszkami,

Tacy uśmiechający.

Hej! Ludzie prości,

Bóg z nami gości,

Skończony czas niedoli.

On daje siebie

Chwała na niebie,

Pokój ludziom dobrej woli.

Radość na ziemi,

Bo nad wszystkimi,

Roztacza blask rumiany.

Przepaść rozwarta,

Upadek czarta,

Zstępuje Pan nad pany.

Teofil Lenartowicz