Nie opuściła mnie ciemna zgryzota.
Słowa nie leczą zbyt bolesnej rany,
Rzeczom tak obcy, wśród ludzi zbłąkany
Ciemność swą rzeźbię westchnieniem ze złota.
Raz tylko jeden spotkałem się z tobą,
W tobie, najsmutniej niedostępny z cieni.
I tak jak chłopiec złożony chorobą,
Przez okno patrzę na ogród zieleni.
Tam szumią drzewa! Tam ciepła muzyka
Świerszczy i trzepot czerwonych motyli,
Raz tylko jeden w życiu się spotyka
Ciche spojrzenie odchodzącej chwili.
By potem zawsze odchodzić - w drewnianej
Obojętności wszystkiego, za wszystkie
Przedmioty cierpieć i czuć, jak za bliskie
Drzew ściętych nagle ukazane rany.
Może pomogłoby objęcie drzewa,
Jodły pachnącej, zielonej topoli,
Lśniącym szelestem, jest to, co mnie boli.
Trudno jest nazwać cierpienie, któż zgadnie
Za co, dlaczego cierpimy wśród nocy
Ciemnych i ciężkich i pustych, w niemocy,
Jak odchłań nieba, w którą nikt nie wpadnie.
Jak chory, który poczuł powiew zdrowia
Ale nie wyznał bolesnej przyczyny
Jestem. Za oknem w szeleście listowia
Dojrzewa pierwsza czerwień jarzębiny.
Muzyki serca mego - samotności
Nie nazwę do dna, nie wytłumaczę,
Ja, ściana wątła, za którą wieczności
Wiatr czarny płacze.
Mieczysław Jastrun
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz