Romantyczny zachód słońca - Charles Baudelaire

Wiktor Korecki - Zachód słońca nad wodą

Romantyczny zachód słońca

Jakże piękne jest słońce, gdy się rozpłomienia

Rzucając nam dzień dobry! Jak wybuch z ciemności

- Szczęśliwy ten, kto może pozdrowić w miłości

Swój zachód promienniejszy nawet od marzenia!

Wspomnę!... Widziałem... kwiaty, źródło, łan, w dolinie

Omdlewały jak serce drżąc pod jego okiem.

- Prędzej, do horyzontu biegnijmy przed zmrokiem,

By schwytać jeszcze skośny promień, zanim zginie.

Ale znikającego próżno ścigam Boga;

Cesarstwo swe pośpiesznie roztacza Noc sroga,

Czarna, mokra, febryczna, pełna grozy głuchej;

Woń grobów płynie poprzez ciemność, a przy bagnie

Moja dreszczem przejęta noga miażdży nagle

Zimne ślimaki i niespodziane ropuchy.

Charles Baudelaire

przekład Mieczysław Jastrun