 |
| Agnieszka Szyfter |
Położyć się na ziemi i płakać
Strasznie tęsknić i płakać
Zapadać się we własne niespełnienie płacząc
Już nigdy nie mieć nikogo przy sobie i z tego powodu płakać
Porzucić to wszystko czym się było płacząc
Pamiętam cię świecie przyszedłeś wraz ze mną
Ale teraz płaczmy bo nic już nie będzie jak było
Moja matka moje dzieci mój ukochany
Blakną oczy miłości i zamykają się powieki
W swych srebrnych ciałach płynęliśmy sobie na ratunek
a ból i rozkosz płacz i śmiech żal i obietnica zrastały się w los
Teraz nie ma nas Zamykają się powieki
Pod nimi czarne niebo i mrowie ognistych punktów jak lawa nocą
Jestem wyspą która tonie
Jestem rdzeniem pamięci która płonie
Jestem opuszczoną miłością
Za mną jest życie
Niech mnie ktoś zapamięta
Anna Janko
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz