Liryka, liryka, tkliwa dynamika - Konstanty Ildefons Gałczyński

Liryka, liryka, tkliwa dynamika

Sam nie rozumiem, skąd to mi się bierze,

że jestem mitologiczne zwierzę,

ni to świnio-byk ni to koto-pies,

w ogóle z moich stron: liryka, liryka,

tkliwa dynamika,

angelologia

i dal.

Idę, powiedzmy, wieczorem z Arturem

i nagle: księżyc wschodzi nad murem,

Artur ostrzega, bo dobry kolega:

- Nie patrz - A ja jak bóbr: liryka, liryka,

tkliwa dynamika,

angelologia

i dal.

W takim "Przekroju" po prostu się boją

bo jak na przykład wejdę do pokoju

i się zamyślę, powiedzmy, o Wiśle,

to zaraz łzy jak groch: liryka, liryka,

tkliwa dynamika,

angelologia

i dal.

Wy się nie dziwcie, śliczni panowie,

sześć lat po świecie tułał się człowiek

i nagle: Polska i harfa eolska,

po prostu cud jak z nut: liryka, liryka,

tkliwa dynamika,

angelologia

i dal.

Będziecie śmiać się, lecz daję słowo:

ja czytam nawet "Gazetę Ludową"

i "Pokolenia", i wiersze w "Kamenie",

i czytam, i szlocham, och! liryka, liryka,

tkliwa dynamika,

angelologia

i dal.

Niech mnie zarąbią, niech honoraria

wyda na wieńce Artur Marya!

Ja jestem Polak, a Polak jest wariat,

a wariat to lepszy gość: liryka, liryka,

tkliwa dynamika,

angelologia

i dal.

A po pogrzebie pod korniszon

niech epitaphium mi napiszą:

TU LEŻY MAGIK I MAŁPISZON,

pod spodem taki tekst: "liryka, liryka,

tkliwa dynamika,

angelologia

i dal".

Konstanty Ildefons Gałczyński