Dzień w którym zmarła Lady Lay - Frank O'Hara

Dzień w którym zmarła Lady Lay

Jest 12:20 w Nowym Jorku pewien piątek

trzy dni po rocznicy zburzenia Bastylii, aha

jest rok 1959 i wychodzę żeby znaleźć pucybuta

bo o 7:15 wysiadam w Easthampton

z tego o 4:19 potem idę prosto na kolację

i nie znam ludzi którzy mi dadzą jeść

idę po parnej ulicy zaczyna prażyć słońce

i zjadam hamburgera i piję koktail mleczny i kupuję

szpetnie wydanych PISARZY TRZECIEGO ŚWIATA żeby zobaczyć co tam

ostatnio słychać u poetów w Ghanie

wchodzę do banku

i pannie Stillwagon (usłyszałem kiedyś że ma na imię Linda)

nawet raz w życiu nie przyjdzie na myśl sprawdzić moje saldo

i u GOLDEN GRIFFINA kupuję Patsy małego Verlaine'a

z rysunkami Bonnarda chociaż właściwie myślę o

Hezjodzie w tłum. Richmonda Lattimore albo o nowej

sztuce Brendana Behana albo o Le Balcon lub Les Negres

Geneta, ale nic, trzymam się już Verlaine'a po tym

jak niemal poszedłem się przespać z dylematem

a dla Mike'a wchodzę po prostu do Monopolowego

na PARK LANE i proszę o butelkę Stregi i

wracam skąd przyszedłem na 6-tą Avenue

i do kiosku w Ziegfield Theatre i od

niechcenia proszę o karton Gauloise'ów i karton

Picayune'ów, i o NEW YORK POST z jej twarzą na wierzchu

pot już leje się ze mnie i myślę o tym jak

w 5 SPOT oparłem się o drzwi kibla

gdy ona nad klawiaturą szeptała Mal Waldronowi

piosenkę i wszystkim i mnie na chwilę zamarł oddech

[17 lipca 1959]

Frank O'Hara

przekład (?)