Ci ludzie tam - Jacques Brel

Ci ludzie, tam

A więc, więc, najpierw

Idzie ten co ma jak balon brzuch

Zapomniał imię swe

Zna tylko własny chuch!

Kapral, mętny typ, co pił lub będzie pił

Co mruży krwawy ślip

I dawno opadł z sił

a przecież mimo to mamrocze:

Jestem król!

I podłe winko - gruch

I rano głowy ból

Znajdziecie go, gdy na

kaplicy schodach śpi

Skostniałe ręce ma

i twarz bez kropli krwi.

Do schodów przywarł jak

przygrywka do melodii.

I niech pan dowie się,

że u tych ludzi tam,

tam się nie myśli, nie,

tam się nie myśli.

Tam się modli.

A potem idzie ten

ponury smutny gość,

złośliwy niczym wesz

Filantrop kiepski dość,

lubiący biednym coś niepotrzebnego dać,

za żonę ma Denise.

Powiada, że go stać.

Ma żonę z miasta.

Codziennie skoro świt

za forsą gna jak w dym

w kapelusiku swym

wszak w paltociku swym

w samochodziku swym,

chce dobrą minę mieć

i nie ma jej za grosz.

Nie czas bogacza grać,

gdy kieszeń pusta.

I niech pan dowie się,

że u tych ludzi tam,

tam się nie myśli, nie

tam się nie myśli.

Tam się kłamie.

I jeszcze inni są:

Mamunia co śpi źle

dotąd za głupstwa lub

milcząca całe dnie.

Z portretu czarny wąs

roztacza męski czar

wąs tatuńcia, co

poślizgnął się i zmarł

i teraz patrzy jak rodzinka zupkę ćpa

i słychać wielkie *siorb*

i słychać wielkie *siorb*.

I jeszcze, i jeszcze babcia jest

i starcza dłoń jej drga,

czekają na jej śmierć,

bo ona forsę ma.

Ale nie słucha nikt, jak starcze dłonie krzyczą.

I niech pan dowie się,

że u tych ludzi tam,

tam się nie gada, nie,

tam się nie gada.

Tam się liczy.

I jeszcze, i jeszcze,

I jeszcze Frida jest.

Ma w oczach światło gwiazd

Zazdrośnie ją i mnie

miłości objął blask.

I chcę daleko stąd

zbudować dla niej dom,

co mnóstwo okien ma

i wcale nie ma ścian

i tam zamieszkam z nią

i dobrze będzie nam.

To nie jest pewne lecz tak może zdarzyć się.

Choć inni mówią "nie"

i choć nam życzą źle

choć inni śledzą w krąg,

mój każdy śledzą ruch,

czy ja nadaję się

do zabijania much,

do zabijania much.

I wrednie pali się

szyderstwo w oczach złych

i naszą miłość chcą

utopić w plotkach złych.

Lecz gdy na chwilę choć,

udaje nam się skryć

jej oczy szepczą mi,

że pragnie ze mną być,

że ze mną stąd pójść chce

I choć przez parę mgnień,

wilgotnych oczu mgnień

ja pani wierzę.

Przez parę krótkich chwil,

przez parę krótkich chwil,

przez parę chwil.

I niech pan dowie się,

że od tych ludzi tam

nie można uciec, nie,

nie można uciec, nie,

bo wzrok ich cię dogoni.

Późno już,

ja wrócę do siebie.

Do nich.

Jacques Brel

tłum. Wojciech Młynarski