Do poetów - Mirosław Czyżykiewicz

Do poetów

Możeś ty dziwka, a możeś ty Anioł

w oczach tegom nie dojrzał jak z progu patrzyłaś

w rękach szklankę zaciskasz i minę masz tanią

i wiem, że już z niejednym niejedno przeżyłaś

Siadasz w kącie i cicho pytasz mnie, czy warto

"nad tym losem sobaczym tak szaty rozrywać

kiedy życie jak szuler gra z rękawa kartą

a my wciąż nie umiemy w tej walce przegrywać"

Potem już bez słowa nadstawiasz swe biodra

w takt walca sie kołyszesz jak na wodzie brzytwa

tak skąpa w całowaniu tak w pieszczotach szczodra,

gdy spełnia się naszych bosych ciał modlitwa

I kiedy już o wszystkim powiemy o trosze

kiedy świt lepkim słońcem obmyje nam twarze

z mej kieszeni ostatnie znów wysupłasz grosze

i po wódkę w dzień nowy iść każesz

Może ona i dziwka, a może to Anioł

w oczach tegom nie dojrzał jak za mną patrzyła

nalejcie po brzegi w szklanki i wypijcie za nią

za poezję, psiakrew, co ze mną znowu was zdradziła.

Mirosław Czyżykiewicz