Siostra moja ma uśmiech inny,
gdy umarłych przechodzi pokojem,
śni okrutny sen lub dziecinny
pod kamiennym czoła zawojem.
Kariatydy w dłoniach niosą, pałac;
siostra moja, o kariatydy,
marmurowym płaszczem wołała
barbarzyńców, gdy ślepi idą.
Konie nocy pustym krajem biegły,
przodem sadził złocisty lew,
gdzie wśród ruin bazaltu cegły
zastygały po bitwie jak krew.
Siostra moja ma uśmiech rozumny
gdy, umarła, każe, bym strzegł
ocalonej,- wysmukłej kolumny
na pamiątkę, że istniał nasz wiek.
Paweł Hertz
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz